انتخابِ بد یا بدتر

همه ي آدم ها کسي را دارند که به او تکيه کنند. به او افتخار کنند. با غرور نگاهش کنند و پُزش را به تمام دنيا بدهند. پُز خوب بودنش را، پُز اين که او بي نظير است.

اما ناگهان يک روز، يک نفر مي آيد آن آدمي را که هيچ وقت به خطا نرفته بود را به خطا مي کشاند. آن يک نفر، دليل خاص خودش را دارد. منطق اشتباه خودش را دارد.

واي به روزي که تاريخ دوباره تکرار شود، بعضي حرف ها آدم ها را از عرش به فرش مي کشانند. آدم ها هميشه از جايي ضربه مي خورند که انتظارش را ندارند. آدم ها هميشه از کساني ضربه مي خورند که به خوب بودنشان ايمان دارند.

گاهي به جايي مي رسيم که ديگر دعا کردن فايده ندارد ، به جايي مي رسيم که ديگر هيچ گونه عذرخواهي برايمان قابل قبول نيست. گاهي بعضي چيزها با عذرخواهي حل نمي شوند.

آدم ها گاهي بين بد و بدتر برايمان حق انتخاب مي گذارند ، گاهي براي بعضي چيزها دير مي شود و همه ي اين ها از حماقت همان هايي ست که ادعاي عقل و منطقشان گوش عالم را کر کرده است.

ارغوان بشیری