دکتر زندگی خانواده، عشق، محبت، تحول
چند سال پیش در جریان بازی های پارا اُلمپیک (اُلمپیک معلولین) در شهر سیاتل آمریکا ۹ نفر از شرکت کنندگان دوی ۱۰۰ متر پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند. همه این ۹ نفر افرادی بودند که ما آن ها را عقب مانده ذهنی و جسمی می خوانیم. آن ها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند.
بدیهی است که آن ها هرگز قادر به سریع دویدن نبودند و حتی نمی توانستند به سرعت قدم بردارند، بلکه هر یک به نوبه خود با تلاش فراوان می کوشید تا مسیر مسابقه را طی کرده و برنده مدال پارا اُلمپیک شود. ناگـهان در بین راه مُچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد. این دختر یکی دو تا غَلت روی زمین خورد و به گریه افتاد.
هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند، آن ها ایستادند، سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند. یکی از آن ها که مبتلا به سندروم داون (عقب ماندگی شدید جسمی و روانی) بود، خم شد و دختر گریان را بوسید و گفت:« این دردت رو آروم می کنه ».
سپس هر ۹ نفر بازو در بازوی هم انداختند و خود را قدم زنان به خط پایان رساندند. در واقع همه آن ها اول شدند! تمام جمعیت ورزشگاه با دیدن چنین صحنه ای، به پاخاستند و به احترام آنها، ۱۰ دقیقه به طور پیوسته کف زدند.
در زندگی، ثروت حقیقی مهربانی است و بینوایی حقیقی، خودخواهی.
