خوب بودن سخت نیست

از ما که گذشت. به هر که بعد از ما آمد، یاد بدهیم:

• خوب بودن را…
• خوبی کردن را…
• دوست داشتن را…
• لبخند زدن را….
• دشمنی نکردن را…

هر کس از خانه اش شروع کند، از بچه اش. به فرزندانمان یاد بدهیم که اگر روزی کسی از آن ها کمک خواست، نگویند ای بابا باز این آویزان، مشکل دارد.

یادشان بدهیم که با لبخند کمکش کنند، آدم های ِ لبخند به لب از بقیه زیباترند.

بگوییم دنیا زود می گذرد، آدم ها زود تمام می شوند، پس قدرشان را بدانیم.

بگوییم از کنار داشته هایشان بی تفاوت نگذرند. همین کفشی که پای شان را می زند آرزوی محال خیلی هاست. قدر دانستن را از چیزهای کوچک یادشان دهیم.

بگوییم به گل ها رسیدگی کنند، اینجا گل ها از نامهربانی خشکیده اند.

دوست داشتن و درست عاشقی کردن را خوب یادشان بدهیم. از همان اول در گوش شان بخوانیم آن که ماندنی باشد، به هر قیمتی می ماند. اما اگر روزی رفت. قوی باشند و با هر چیزی دل گیر نشوند.

خلاصه این که خوب بودن سخت نیست، سخت گرفتیمش.

اگر این ها را حتی به یک نفر بعد از خودمان یاد بدهیم، به این معنی ست که ما موفق شده ایم.

ارغوان بشیری