دکتر زندگی خانواده، عشق، محبت، تحول
شخصی نزد پزشک رفت و از او خواست معاینه اش کند و ببیند آیا مانند پدرش صد سال عمر خواهد کرد یا خیر. پزشک پس از معاینه پرسید:» چند سال دارید؟»
مرد پاسخ داد: « پنجاه سال.»
پزشک: «به مسافرت و گردش و یا ورزش علاقه مند هستید؟»
مرد: « نه به هیچ وجه.»
پزشک: « اهل مطالعه هستید؟»
مرد: «خیر»
پزشک: « آیا برنامه ی آموزشی خاصی برای آینده تان دارید؟»
مرد: «خیر.»
پزشک: «چه نقشه و برنامه ای برای خود دارید؟»
مرد: «چیز خاصی به ذهنم نمی رسد.»
پزشک عصبانی شده و به مرد می گوید: «پس آقا تشریف ببرید و همین امروز بمیرید! عمر صد سال را برای چه می خواهید؟!»
نکته: این داستان زندگی بسیاری از انسان هاست. آنقدر که ما نگران کمیّتِ زندگی خود هستیم، به کیفیت آن نمی اندیشیم. «چقدر» عمر کردن برای ما مهم تر از «چگونه» زندگی کردن است. همه می خواهیم عمر طولانی داشته باشیم، اما اگر کسی از ما بپرسد چه برنامه ای برای آینده ات داری؟ می خواهی با روزهای زندگی ات چه کار ارزشمندی انجام دهی؟ آنجاست که معلوم می شود ما تصویر روشنی از آینده مان نداریم. فقط یک چیز می خواهیم: می خواهیم زنده بمانیم. حالا با چه کیفیت و به چه شکلی اصلا مهم نیست.
در رابطه با زندگی ما انسان ها مهم ترین مساله فقط یک چیز است: در لحظه ای که عمر ما به پایان می رسد، وقتی به گذشته نگاه می کنیم، حسرت روزهایی را که گذراندیم، نخوریم. افسوس این را نخوریم آن طور که شایسته بوده از فرصت گرنبهایی به نام زندگی استفاده نکرده ایم. فرزانه ای فهیم گفته است:
آدم وقتی به دنیا می آید هزار آرزو دارد. ولی وقتی از دنیا می رود فقط یک آروز دارد. آن هم این است که یک فرصت دوباره داشته باشد!
بهترین راهکار برای عدم تجربه ی تلخ «حسرت» در پایان راه این است که منتظر آن لحظه نشینیم و تصمیم بگیریم که هر روز صبح وقتی چشمان خود را باز می کنیم، تصور کنیم که امروز آخرین روز و این لحظات، آخرین لحظات زندگی ماست. از خود بپرسیم که اگر امروز برای من به اتمام برسد، از آنچه تاکنون انجام داده ام راضی ام؟ آیا کارهایی مانده که باید انجام دهم؟ آیا شرایطی هست که مایل باشم آنها را در زندگی خود به وجود آورم؟
یافتن پاسخ هایی مناسب و سپس زندگی بر اساس آنها پاسخ هاست که می تواند ما را از حسرت بزرگ نجات دهد و افتخار و غرور را جایگزین حقارت و پشیمانی کند و باعث شود نه گریه و غم که شادی و لبخند آخرین احساس و عملی باشد که ما در آن پایانی ترین لحظات زندگی تجربه کنیم.
سعید گل محمدی
