کریمانْ جان فدای دوست کردند

نیک زیستن بر دو نوع است:

در شکل نخست شما به کسی اجحاف نمی کنید و حق کسی را زایل نمی گردانید.

در نوع دوم از حق خود نسبت به دیگران می بخشید. (ناگفته پیداست بخشیدن از روی قدرت با بخشش از روی ضعف که نام نیکی مهرطلبانه بر آن می گذارم متفاوت است.)خوب بودن نوع اول در حوزه “اخلاق” قرار دارد و خوب زیستن گونه دوم در قلمرو “عشق”.
عشق بالاترین و پیشرفته ترین مرحله اخلاق است. عشق، اخلاقِ به بلوغ رسیده است.

قله ی کمال نیک زیستن:

زخم به دیگری وارد نکردن نیست (اخلاق)، مرحم زخم های دیگران بودن است (عشق) ، اشک کسی را در نیاوردن نیست (اخلاق)، پاک کردن چشمان گریان و لبخند به جای آن نشاندن است(عشق)، قرض خود را پرداختن نیست(اخلاق)، قرض دادن است(عشق)، عدالت را رعایت کردن نیست(اخلاق)، از حق خود در جایی که عدالت شما را صاحب حق می داند گذشتن است(عشق) و در نهایت خوب بودن بد نبودن نیست(اخلاق)، بدکار را بخشیدن است(عشق).

برگرفته شده از کتاب: از رنج هایت گنج بساز! (در دست تالیف/ سعید گل محمدی)