دکتر زندگی خانواده، عشق، محبت، تحول
خنده شاید نشانه ی کم خردی تلقی شود و گریستن نشانه ی احساساتی بودن. دستگیری از دیگران شاید ما را گرفتار کند، و ابراز احساسات شاید خویشتن واقعی ما را نمایان سازد. ابراز عقیده و بیان آرزوهای خود در میان مردم، می تواند مردم را از ما دور کند. دوست داشتن می تواند یکطرفه باشد. زیستن می تواند مرگ در پی داشته باشد. امید می تواند ناامیدی به دنبال داشته باشد.
با وجود این، باید دل به دریا زد و مخاطره کرد. اگر مخاطره ای نکنیم و دست روی دست بگذاریم، روحمان کسل خواهد شد. شاید اگر مخاطره ای نکنیم، فارغ از غم و غصه خواهیم بود، اما چیزی نخواهیم آموخت، احساسی نخواهیم داشت، تغییر نخواهیم کرد، رشد نخواهیم کرد، دوست نخواهیم داشت، و مهم تر از همه، قادر به زیستن نخواهیم بود. انسان ِ مـُـقـیّـد به سکون، برده ای بیش نیست. برده ای محروم از آزادی.
انسان تنها موقعی آزاد است که دل به دریا بزند و مخاطره کند. راب گیلبرت
دلتان دریایی
