عذرخواهی از دقایق

گاهی اوقات آدم باید در دورترین نقطه بنشیند و زندگی اش را وارسی کند. از اولین روزی که یاد گرفت گاهی باید تنها گریه کند و گاهی تنها بخندد. از سد دوست داشتن آدم ها که بگذری، به زخم ها می رسی. زخم ها عمیق ترین حرف ها را برای گفتن دارند. اما، همیشه زخم اند. به خوب شدن زخم ها کاری نداریم. زندگیمان را که وارسی کنیم، همیشه اشتباهمان این است که چرا آدم های بی لیاقت را وارد زندگیمان کرده ایم. آدم هایی که خودمان به آن ها بال و پر داده ایم، وگرنه آن ها همان آدم های بی لیاقتی بودند که با گول زدن خودمان، فرصت بیشتری برای بودنشان دادیم. گاهی باید صبر کرد و گفت:

خداحافظ آدم هایی که ارزش ماندن در زندگی ام را نداشتید.

باید گفت: دقایق از شما معذرت می خواهم که اجازه ی ورود به چنین آدم هایی را دادم.