یادم تو را فراموش

حذف کردن کسانی که به آنها عادت کرده بودیم از زندگی مان خیلی کار سختی نیست ، فقط یک چند روزی جای شان خالی ست اما مدتی که از نبودشان بگذرد دیگر حتی به خاطرمان هم نمی آیند.

دو،سه روز اولِ نبودشان ، وقت هایی که دلگیر می شویم طبق عادت برای شان مسیجی می نویسیم و نفرستاده ، پاکش می کنیم، تماسی برقرار می کنیم و قبل این که بوق بخورد قطع می کنیم ، اما بعد از چند روز به این نتیجه می رسیم که آن موقع هم بودنشان اشتباه بود، در بودنشان باید مدام مراقب کلام هایمان می بودیم که نرنجند. کلام هایی که به جان خودمان قسم ، آزار دهنده نبودند.

آن ها بودند و بودنشان به دردمان نمی خورد و ما حتی به ، بدردنخور بودنِ وجودشان عادت کرده بودیم. چند روز بعد از نبودشان و درگیری با ذهنمان به این باور می رسیم:

همان بهتر که این ها از یک چیز بی ارزش رنجیده اند و رفته اند. رفتن بعضی آدم ها خیلی هم بد نیست. تنهایی خیلی باارزش تر از وجود این آدم های دوست نماست.

بعضی آدم ها دوست هایمان نیستند فقط لاف دوستی می زنند. بعضی ها را باید با لبخند بدرقه کرد، برای بعضی ها باید لبخند به لب فاتحه خواند. باید پشت سر بعضی از آدم ها آب بریزیم و بگوییم:

یادمان برای هم تا همیشه فراموش.

ارغوان بشیری