گاهی خاطرات، لحظات شاد ساختن است، لذت بردن از روزهایی که دیروزت بودند و یک عکس، یک نگاه یک تبسم که کنج لبت بنشیند حاکی از خوشی دنیایت می شود، دلت دلتنگ خاطرات آن روزهایت می شود، و امروز تنها با خوردن فنجانی چای، پشت همه یاد دیروزت در تو زنده می شود.
لحظات امروزت را بساز که فردایت را شرمسار غم های بی مقدارت نکنی، گذشته های بد، خاطرات ناخوش را به دست باران های خیس زمانه بسپار تا دلت را با قطره قطره زندگی سازش دهد و روحت را تقدیم رویای ناب آرزوهایت کن تا خوشی های روزگار گهگداری تبسمی به چشمانت بنشاند، دلت را درگیر حوادث نکن، روزگار می گذرد و جوانی را با چشمکی شیطنت وار از تو می دزدد.
به خودت بیا، بگذار گاهی دلت عاشقی کند، دلت را به غم های روزگار تیره مساز، به مهربانی رجوع کن، چشمانت را به زندگی عادت بده، این زندگی توست. برای تک تک روزهایش، دقیقه هایش بجنگ.
شاد بودن حق توست، این را از چشمانت نگیر ، رویاهایت در انتظار رسیدن تو هستند.
مریم پورقلی