معجزه همان نگاه خداست

یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد.
یادم باشد زندگی در گذر است.
یادم باشد عمر گل کوتاه است، که نچینم گل باغچه خیالم را هرگز.
یادم باشد دلی را نشکنم که تاوان سنگین رسیدن به نرسیدن ها را دارد.
یادم باشد گاهی باید بروم، بگذرم، تا برسم.
یادم نرود اگر نرسیدم، گله نکنم. یادم باشد اطلسی های کنار پنجره اتاقم هر روز، از لب آینه لبخند می چیند ولی
رود دل واپسی و دل تنگی همچنان اطلسی های مرا به تمسخر می گیرد.
یادم باشد که خدا هست و خدا هست و خدا هست ماه من.
یادت نرود وقت دلتنگی ها، نگاهی به فرق سر آسمان بیاندازی. یادت باشد که خدا پنجره باز اتاقت هست هنوز. یادت باشد فاصله تو و دلت هنوز قدر یک معجزه است و معجزه همان نگاه خدا به دستان تهی ماست.
یادت باشد لبخند بزنی به هر آنچه که تو را می آزارد. یادت نرود وقتی که آزرده شدی بخندی و این نهایت زیبایی است که تو قدرت خندیدن داری.