دکتر زندگی خانواده، عشق، محبت، تحول
فنجانی چای می نوشم
و به خود می گویم
در این عصرهای تنهایی
که هیچ خیابانی
مرا به او نمی رساند
و هیچ کوچه ی بن بستی
نشان از طعم لبهایش ندارد
دیگر چه سود
که در کافه های شهر
چای بنوشم
یا در اتاقی که
به هفت رنگِ
تنهایی منحوس است
به خاطراتت
گلاویز شوم…
مریم پورقلی
