دکتر زندگی خانواده، عشق، محبت، تحول
عشق من!
یادت باشد من هنوز پای ِ درختی که کاشتیم آب می ریزم.
عشق من!
یادت نرود با یک فنجان لبخند به پیشوازم بیایی،
یادت نرود با چتر ِ دلواپسی ام زیر باران بروی.
عشق من!
یادت باشد اینجا حوالی ِ قلب من با پای ِ دل بیایی،
که دلت دنیای ِ دوّمی ست که من دارم!
