در فرصت مناسب

همیشه پای یک “زن ” در میان نیست. اما، همیشه پای “زمان” در میان است.

اینکه زمان بعد از مدت ها کسی را وارد زندگی ات می کند که دوستش داشتی و به همان سرعت هم از زندگی ات خارج می کند، نه کار توست و نه تقدیر، کار این زمان لعنتی است.

اینکه زمان باارزش ترین داشته ات را از تو می گیرد، می خواهد به تو یادآوری کند، هنوز هم می توانی با نداشته هایت سرت را بالا بگیری و بگویی: هنوز هم هستم.

همیشه پای زمان در میان است. زیرا، بی شک آخرین فرصت هایمان را از ما خواهد گرفت. با یک تلفن ساده و گفتن: متاسفم.‌ می توان پای زمان را عقب تر از زندگی ببری.

فرصت، تنها چیزی است که انسان ها یا زودتر به آن می رسند و یا دیرتر . چه قدر خوب می شد ما آدم ها در فرصت مناسب باهم روبه رو و صادقانه با هم از گذشته هایی حرف می زدیم که زمان از ما گرفته است.

حدیث رسولی