مگر تو همان آدمی نبودی که روز اول وقتی پشت تلفن با او صحبت می کردم، زبانم بند می آمد. حالا چه شده که دیگر دیدنت هم من را آرام نمی کند. اصلا با کدام منطق می شود به آدمی فهماند همه چیز در خودش خلق می شود. وقتی من نمی توانم با خودم کنار بیایم چطور می توانم تو را مثل خودم دوست داشته باشم.
کدام آدم عاقلی وقتی خودش را دوست ندارد، می تواند کس دیگری را دوست داشته باشد. حالا تو هی خودت را خوش تیپ تر از قبل کن، هی قربان صدقه ام برو. مشکل من نه آن که با خودم باشد، با عشقی است که تو در دلت اشتباه گرفته ای. وقتی حتی نتوانی با یک جمله ی ساده من را بخندانی چطور می توانی از چیزی دم بزنی که نیستی.
آدم برای اشتباه کردن خلق می شود و چقدر بد است آدم اشتباهش را با کسی به وجود بیاورد که خودش را دوست ندارد.
حدیث رسولی